ویرانه

گریه کردم سالهای رنج من را کس ندید
باغبان بی مروّت شاخه عمرم برید
زردو پژمردم در این ویرانه آخر ای خدا
مویم اکنون شد سپید و قامتم اینسان خمید
قفس
سالها کنج قفس منتظرت من بودم
چشم دل را به ره تو همه دم پیمودم
همه شب تا به سحر زارگریستم من زار
زدی آتش که نمانده اثری از دودم
 ======
میروم منکه از این منزل ویرانه خویش
 که به ویرانه تر از این ده آباد شما