بیا به حضرتِ شعرِ دلت سری بزنیم

بیا به حضرتِ شعرِ دلت سری بزنیم

به کوچه هایِ پر از گل مگر دری بزنیم

درختِ سیبِ دلت را نداده ایم نذری

کبوتری ننشاندی که ما  پری بزنیم

و کاغذی که تو دادی کبوترت نرساند

گمانِ تو، شود؟آن را به دیگری بزنیم

سوالِ کهنه ی ما را بگو که چیست پاسخ

که با تو گفتنِ غم را چه سرسری بزنیم

هوا گرفته و ابری تمامِ خاطره ها

خطر کنیم و در آن سو کبوتری  بزنیم

نشانِ کوچه ی باران گرفتم،از دلِ تو