مادر من

گویی، یک تزلزل و تضعضع و تزعزعِ درونیست که بی هیچ وجدانی نمی توان معنایش بخشید.
مادرم را میگویم، بهارِ کاغذیِ خُرد شده یِ دردها،
لابه لایِ تنوره یِ نان و برشتگیِ بهشت.
پارادایمِ ذهنیتها گاه بدونِ شرطی،پسرِ علیلِ خویش را به مسلَخ میبرد.
برهه ای در مویِ بافته یِ نمورِ یأسها و ترسهایِ دخترکانِ بسترهایِ پریشانی و یائسگی ( آه ای مادرِ خوبیها)... من را به خانه یِ ابدی ام ببر... هکذا.... به آغازِ طلوع.
کدامین نقطه یِ جغرافیایِ گونه ات بودم؟ میانِ کوچه هایِ گِلی و دوداندود
وقتی که دل را کاشته بود
بویِ زنبق ها می آمد
بهار را بگیرانید، بهارِ تسلسلها و پستوها
اصلا خدا شاهد است که سمتِ شمالیِ مادرم به عاریتِ تقدیر و پلشتها رفته بود، یک گنگِ وآرونگی،به هم لولید و در تسخیرِ دیوِ عفریتِ عصبیتها و عصمتها سَر از چهارراهِ شروق و غروبِ همسایه یِ باور درآورد.
با مدادِ کوچکش، خطِ بزرگِ ردّ دردها و زجرها را از گلویِ آماسیده و چرکینِ روزگار فریاد میزند ( یکی بود یکی نبود
بیشه ای بود سراسر همه نور، مردمانش همه پاک
خدایِ کدخدا اما برایِ نسلِ فردا
ریسه ای میبافت )
این است که شعرِ شعورِ شمع ها و فَلْس هاست
ماهیانِ گرسنگی و پروانگی
چهارراهِ هیس ها
و
هیس ها!
مادرم گمراهِ زنبقهاست
امیدِ کوچکِ زنهارِ فرداهاست
چنان طفلی که به چشمِ پیرِ دوران میباید قنداق پاره کند و درسِ گهواره شدن را از نو مشق کند.


تمامِ واژگانش در مراعاتی نظیر خلاصه شده بود

برخلافِ اینکه ادبیات کودکانه نام نهاده شده، عشق بود و مادر که کودکی و بزرگی نمیشناسد

و حشویاتی اَقرب.