پرنده ی صبح

بر پلک پنجره
صبح می پرد
شب دست کشیده
از آسمان
خورشیدی زرپنجه
به هزار زور
به تنگی افق
مشت می کوبد
منم اما
کهکشان ها دور
در آرزوی نور
پلک دلم می پرد
در هوای تو
خمار شب را
پایانی نیست
صبرکن
بایست
آینه هایی شکسته
در جیب دارد
آسمان
از هر روزن و بام
خورشیدی خواهد زایید
این بغض چند صد ساله
خواهد شکست
من به قربان آن دو دست
که راه بر غم
بست
بنشین و ببین
رنگین کمان بی باران را
✒#مینا_یارعلیزاده