شمع و پروانه

تو ای شمع سوخته که نوری نداری 
به دور از نگارش صبوری نداری 
نه پروانه ماند نه یارت کنارت
تو سوختی و هرگز غروری نداری 
بسی قصه گوید پروانه ز حالش
 که آتش زده شمع عاشق به بالش
ولی کس ندیده که از دل بسوزی
خموشی و خاموشی ازین قیل و قالش 
پروانه تا گرمی از شعله ات دید 
کناری نشست  و به عشق تو خندید
بسی قصه گویند برایش به شعرها
کسی حال شمع را هرگز نفهمید 

        م.ه