افسوس

پیراهنی داشت پسر کز بوی او آغشته بود

افسوس دگر , بو زندان نفس هایش بود

بوسه های بر پیشانی اش را می جست پسر

افسوس دگر ,چین های پیشانی اش زندان سرش بود

خیابان سنگ به دست سوی پنجره روان بود

افسوس,کسی نبود در خیابان منتظرش

پنجره هم زندان وصالش بود

گوش او پر از تکرار دوستت دارم ها بود

افسوس,دگر دوستت دارم ها بی او,زندان گوش هایش بود

همیشه لبانش غنچه از بوسه های بر او بود

افسوس,لبانش گشته منحنی از غم,سکوت زندان لبانش بود

دستانش که  هرآینه در عطش لمس دستان او بود

افسوس,دگر عصا زندان دستانش بود

در گذشته اگر صحن چشمانش از تصویر او پر بود

افسوس دگر, اشک هایش بر گونه

زندان دیدن عکس های او بود

پسر  در آروز ی مرگ خود,هر لحظه از خدا بود

افسوس,نمیدانست چه چیز زندگی اش,زندان مرگش بود