بی‌حوصلگی

مثل ساحل ...
که به آسودگی عادت دارد ،
لم بده از لب دریا تا کوه
و بیاویز ، دو دستانت را
از سر و کول همین صخره‌‌ی خونسرد بزرگ...
کمی آفتاب بگیر ...
تا صدف‌ها بخزند
لای شن‌ها ، تب بی‌حوصلگی‌هایت را...

که من اقیانوسم
پرم از موج ...
به سرگشتگی عادت دارم
تا که پاشویه کنم با تن خیس
داغ دلشوره‌ی شب‌هایت را
تو بمان
تا ابد در تپش دست من آرام برقص
نبض آرامش من را تو بگیر
و بدان
که من عاشق‌تر از آنم
که تو می‌‌پنداری