....

از نشستنهای بیخود ،انتظار لعنتی
خسته ام بیزارم از این روزگار لعنتی
روح پاییزانه ام را درخودم گم کرده ام
باز ناچارم بسازم با بهار لعنتی
چشم در راه کسی هستم که اسبش گمشده
بی خبر مانده است جاده، از سوار لعنتی
سینه ام لبریز شد از تکه های استخوان
داد از سنگینی سنگ مزار لعنتی
هیچکس اینجا به خاطرخواهیت مشتاق نیست 
دل بکن ای مرد از شهر و دیار لعنتی
هر دوشنبه عصر سه تا پنج سهم اندکی ست
کاش دل می کندم از این یادگار لعنتی....