ازدحام تنهایی

شب به کوی تنهایی ازدحام روییده
بر درخت بیداری بغض خام روییده
.
می زنم به تاریکی با هوای چشمانت
عطر بودنت امشب بر مشام روییده
.
همچو آبشاری از صخره های پی در پی
بر قلمرو کاغذ ، ها کلام روییده
.
می نویسد از فردا مرد خسته ی امشب
یا که شاید از دیروز انتقام روییده
.
زهر ناخوشی ها را جرعه جرعه نوشیده
اندکی مدارا چون سر به سام روییده
.
یاد روزهای دور آن لطافت مبهم
خوشه های احساست ناتمام روییده 
.
آه رفتنت طی شد با امید برگشتن
شوق هر خداحافظ در سلام روییده
.
گرچه نیستی با من ، چون زلال آیینه ؛
تیغ سردیت اکنون در نیام روییده ؛
.
جان من بیا گاهی عشق صحنه سازی کن
تا که بنگری شعرم نقره فام روییده
.
عاشقانه می گویم آن که دوستت دارم
شعله های خاموش از این پیام روییده