جنگ نهانی

در چاه ژرف تیرگی ها ، پرسایه و پر شاخ و برگند
پندارهای تیره ای که ، اظهار شد درحال مرگند
از بیخ و بن می سوزد اما ، در آفتاب این بیابان
اندیشه های راستینی ، که زاده از نسل تگرگند

در پشت این چندین و صد سال ، آغشتگی از خودنگاهی
دستی به جیب دیگری با ، عقلی لهیده در سیاهی
امروزه میلولند در هم ، اندیشه های پایمالی
با چهره های پاکدامن ، یا لاف های بی گناهی

پندارهای خارپشتی ، از خار گل بیزار باشد
رفتار داورمنصبی در ، بین همه ابزار باشد
آئین آئینه شکستن ، آداب ترفیع و ترقیست
رسم اخوت پیشگی هم ، مذموم و دل آزار باشد

اینجا تمام آبرو با ، اموال و مسند شرح گردد
باید برای زیرکی هم ، صد حقه بازی طرح گردد
اینجا فساد هر کسی را ، هرکس که آشکار گوید
آدم فروشی کرده باید ، محکوم ضرب و جرح گردد

چشمان تنگ مال داران ، در بندگاه تنگ دستیست
پندار کور بی نوایان ، در چنگ دیو بت پرستیست
انگار بر اسب مرادند ، بر دوش هرکس پا گذارند
این هم گمان هوشیاری ، در عمق خواب و وهم و مستیست

هرکس برای عیش و عشرت ، چشمی به خون غیر دارد
پیش تدبرهای خلاق ، سدی به طول (خیر) دارد
هرکس حجابی را برای ، محو پلشتی ها تنیده
یا ماسک معصومانه ای از، رخسار پیر دیر دارد

دیگر برای جان فشانی ، خونی به رگ ها نیست اما
همواره قربانت شوم ها ، جاریست هرجا بر زبان ها
رسم دروغ و مکر و حیله ، در بین هر جمعی روال است
گویی همه کوتولگانند ، اصحاب این دیوار حاشا

آری همه در حال جنگند ، در عالم بیداری و خواب
هرکس دچار سبقتی از ، آن دیگری در مال و القاب
با تیزی فخر و تنعم ، یا با سلاح جاه و منصب
هرکس کسی را می کشد ، در افکار خود یا پای لبتاب

باید در این جنگ نهانی ، هرکس به فکر خویش باشد
ذاتن شبیه گرگ اما ، در هیئت یک میش باشد
در این نبرد خود نمائی ، حتی برای بذل و انفاق
ابزار جنجال و هیاهو ، باید که بیش از پیش باشد

باید به حال خود رها کرد ، جنگل نشینان رها را
دیگر دعا هم کارگر نیست ، این امت ظاهرگرا را
قطعاً عذاب آسمانیست ، این حقه بازی ها و تزویر
دیگرخدا هم «لا یُغَیِّر» ، احوال این قوم خود…آ…را

(…إِنَّ اللَّهَ لَا یُغَیِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى یُغَیِّرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْ…«الرعد۱۱»)