بی سایه می روم که بگوئی عمود رفت

ازاد میروم که نگوئی خمود رفت

از خویش میروم که بگوئی نبود رفت

از انحنای قامت خورشید آمدم

بی سایه می روم که بگوئی عمود رفت

شادم ، به زلف تو مدهوش میروم

تیرم به بوسه شب بی حدود رفت

آبادتر بساز کمی خانه ی نگاه

شاهد بداد جرعۀ لا با شهود رفت

آرام جان من خطری بود می رود

آهسته ساربان دل من آزمود رفت

چون مریمم که شدم بارور ز هوش

رسوای تهمتم به ستیزم جنود رفت

لبریز تر ز خویش تو ای ساقی جنون

پرکن به بوسه ای که مرا تار و پود رفت

دیوانگی کنم پس از این کارگر نبود

ناصح هر آنچه داد مرا در ورود رفت

کم کن ز مطلب و بده از ان رحیق ناب

چون میروم نه بگویم چه سود رفت