معرکه عشق

هر شبم در غم دلدار حدیثی دگر است
قصه ی هجر مرا ماه مُنور ز بر است
.
بامدادان که شب از فرقت ما حیران است
شاهدم ژاله ی بنشسته بر این چشم تر است
.
ساقه ی نازک این شعر و جفائی خاموش
چه صلاح است نگارا که دعا بی اثر است
.
شاید از لطف حکیمانه ی یار است که این
شعر تر حاصل اشک و جگری پر شرر است
.
غنچه با دست بریدن صنما شرط وفاست
ساقه ی نازک این شعر چه جای تبر است
.
ای خوش آن لحظه که در خلوت پندار توئی
حال خوش در تپش ثانیه ها سر به سر است
.
از حضور تو و این معرکه ی روشن ماه
تابش عشق در این شب قمر اندر قمر است
.
سرخوشم با تب بی مهری و این فاصله ها
که هنوزم گله ها در نظرش معتبر است