عیار عشق

                                                                
عشق حسین هـــــــــــدیه آن عـــــرش اعظم  است   
 با ما و دل چه می کند اینک که هـــــــــــــمدم است  
عباس و رمـــــــــــــــــز دست فشانیّ رقص عشق
رمز بقای عـــــــاطفه در جـــــــــــــــــان آدم است    
  در  پهنه ی زمـــــــــانه رقـــــــــــــــیبان فتنه گر
شیـــــــطان نفس و آتــــش هر بیش و هر کم است
در پــــــــــرده ی نفاق آتش کین گشته خـــیمه سوز
گویی  به تـــــار قـــــــامت شب  جامه ی غم است
آبی که  ریخــــــت زینـــــــب کـــــــــبرا  برآن ریا
  بر تشنگان واقـــــــــــــــعه  چون آب زم زم است
سیــــــــــــــــــــلاب اشک چشم بفرسوده زین حداد
برگونه مــــــــانده قـــــطره ی اشکی چو شبنم است
از آن  لب و زبان چه گــــــــــــرفتی به گوش جان
  زآنجا که جــــــــــــــای بوسه ی عبد مکرّم  است
از نینوا  دمیـــــــــــده بصــــــــــــــیرت به قلب ها
زآن لاله زار عشــــــــــــق که صحرای ادهم است
عــــــــــــــالم شمول جبهه ی داد  است و جورکبر
آزادگی که حــــــــــاصل مـــــاه  محــــــــرم است
پیــــــروز این تقابل کــــــــفار و دین حــــــــــــق
خون خــــــــــــدا وکشته ی رحمان و ارحــم است
فا ر غ ز جـــــــــور یاد زمان جـــــــور عرشیان
دمســــــــاز دین  برتر احـــــــــــــــمد دمادم است
ای آه  چـــــــــا ه  شاهد اعـــــــــــــــما ق حادثه
حــــــــــــــاشا  مکن که یوسف مولا   مقدم است
این یوسفی که خـــــــواجه ی صحرای کربلاست
پـــــــــــــــرورده ی سلاله ی آن پیک  خاتم است
 نا بخـــــــــردان کجا ی  جـــــــــــها نند بنگر ند
نام حسین فـــــــــــاطمه بر بام عـــــــــــالم است 
نامی که نزد عـــــــــــالمیان رمز عـــاشقی است
نامی نــــــــــــکو که  برتب هر سینه  مرهم است

اینک حسین فاطمه  ســـــــر چشمه ی بقاست
گر بال و ســــــر بریده ی صحرای نینواست
پر می کشد چنین به وصــــال خصال دوست
مــــــرغی که برگزیده ی آن عرش کبریاست

شـــــــــد دشت نینوا چو بدین سان  دیار عشق
ای دل ببین چــــه می کند اکنون بـــــهار عشق
  هر ســـــو ز لطف ســــــاقی میخانه عاشقی                                   
افــــــــــتاده،  ســــر به سینه نهاده خمار عشق
تــــن بر زمین نــهاده و ســـــر بر فـــــراز نی
هـــــــــمچون حسین فاطمه کو شهسوار عشق
در ســــرزمـــــین بازی دل بر مــــــــدار  حق
شــــــــد خـــــواهر از پس او شـــهریار عشق
دخــــــت علی ســــــــتاره ی این آسمان عشق
مـــــــیر ا ث دار  حیدر خـــــــنجر گزار عشق
هر ســــــو به عینه می نــــــــگرد دخت فاطمه                               
دشتی پر از شــــــــقایق و اهــــــل تبار عشق
شد از فـــــــراق لاله رخـــــان آســـــمان سیه
زینب نظاره گــــر شده بــــــــر بی قرار عشق
دریای دل صـــــــــبوری خود را ز کف نـــهاد
چون مـــــــوج خشم سر به فلک زد بحار عشق
افــــــــــراشت بیر قی ز سخن همچو مرتضی
در آن فـــــــــضای فتنه چـو شد استوار عشق
 گو یا ز  بعد خـــــــــطبه ی  ذریهّ  ی رسول                        
درکوفه کـــــــس نمانده  مگر شرمسار  عشق
 شــــــــد  چهر  آسمان  خجل از ظلم کو فیان
در  محضر  جلال خــــــداوندگار  عــــــــشق
بـــــــــــــیداد  اشقیا  همه زین پس فسانه  شد
زین پــــــس حسین نزد خدا شـــد  عیار عشق 
با  اشک دل بشست رخ لاله های دشــــــــــت
زینب دوبـاره چون بگذشت از گــــــذار عشق
چـــــندی ترانه  خواند  چو لا لا یی  ربـــــاب                                  
درگـــــــــــــوش طفل تشنه لب گلعذار عشق
هــــــــر چند رهـــــــــزنان وفا حیله ها زدند
شــــــــدکاروان عــــهد و وفا  رهسپار عشق
..............
..............
( مظفر جوینی، کتاب "عیار عشق"، انتشارات جهانکده،
موسسه علمی فرهنگی جهانکده.)