گفتم ز چه بنویسم،گفتا زخود از سرگیر،
گفتم که چرا از خود ؟!، سازم ترا درگیر..!
گفتم که چه بنگارم بیگانه ز افکارم،
ابصار ھمه کور و افھام ، تو مضطرگیر ..
گفتا که مرا غافل، خود دانه ای و حاصل،
محصول گذار اینک ،ھمسویِ سبب پَرگیر ..
گفتم که سرمستم ھم یاغی و بد مستم،
تسخر زدم و گفتا ، کوتاه پیِ شر گیر...
گفتا که مرا دریاب بیداری و ھم درخواب،
بنمای رھا پستی اوج و دو سه برتر گیر..
گفتم که تویی خوابم مستیِ تو را نابم،
رسوایِ ترا اینک ، خود بیش به محضر گیر..
گفتا که ز پختن ھا وز آتش و سُختن ھا،
پروانگی آموز و ، خاکستری از زر گیر..
گفتم که تویی لیلا ھم چاره و استیلا،
مجنونم و ، شایسته لیلایی و بِسترگیر..
گفتا که نه یکباره بد نامی و بدکاره،
رو غوره کنان صبر و ، انگور به محشرگیر..
گفتم که دگر پیرم مھمانی زمینگیرم،
رسوایی ما جانا زین بیش تو کمتر گیر..
گفتا که نه ھر مانده بیچاره و درمانده،
مھمان به ما بوده ، ایمانی مُسَخَّر گیر..
گفتم که منم ویران بیت الغزلِ دیوان ،
دیوانه ی خود ھمچون ، ویرانه مکرر گیر..
گفتا..... ؛
برو " ابراھیم "،
ویرانه زما،
ترمیم ،
دیوانه تری باید،
دیوانگی......،
خوش تر گیر......