گیلان

ره آوردِ سفر به خصیل دشت. ۲۲/۴/۱۳۹۶

زیر دستانِ درختانِ صبور ، سایه ای هست که می خشکاند ، از تنِ رهگذران داغِ عطش.
نیست آنجا تَرَکی روی زمین ، جگرِ خاک در آنجا خُنک است ، سبزه ها شادابند .
چشمه ای می جوشد آنطرفتر با عشق ، نغمه می خواند و می بخشد جان.
گله ای اسب آن دور ، سخت مشغولِ چرا ،‌ فارغ از مشغله و مغلطه ی تلخِ جهان.
می نوازد چوپان با سبکبالی نی ، دهنی می خواند ، گاهی از دوری یار ، از تبِ تنهایی ، گاهی از روی هوس.
گوسفندان و بزان ، با علف های تر و تازه خوشند ، با همین روزی سبز.
میدود این سوی آن سوی سگِ بازیگوش.
چند پروانه به دنبالِ همند ، همزمان می چرخند دورتا دورِ شقایق ها را.
می زند چهچهِ یک بلبل مست روی یک شاخه بید .
میوزد هر دم از هر سوی نسیم ، آه لالاییِ جادوییِ ناب ، می نوازد جان را ، می برد از سرِ هر بینا هوش.
پیشِ رویم پیداست این چنین تصویری ، نازنین تابلوی زنده ای از باغِ بهشت ، گوشه ای از گیلان ، پاره ای از تنِ مادر ، ایران.
پاک و پاینده بماند این بوم در پناه یزدان ، دور از قحطی و تزویر و دروغ ، دور از کج دستان.