غزل ترکیبی مشترک با همکاری وراهنمایی استاد یزدی

دید جوانی دو سه تن می فروش

باده به دست کوزه نهاده به دوش

عقل وقرار از سرشان رفته بود

داد بدادند تو هم می بنوش

گفت به مستان زخود بی خبر

از چه گرفتید به عالم خروش

من ز می ریخته آزاده ام

از سر من می نبرد عقل وهوش

بنده ی می عقل تو را آفت است

باده از او نوش شوی جمله گوش

باده ز دست ولب جانان خوش است

از لب او بادیه نوشان خوش است

باده اگر هست حریفی بیار

هوش برد باده بدینسان خوش است

غفلت ما این می سرخ است لیک

می چو دهد شور به انسان خوش است

شور من وحال من از نام اوست

با دم او وادی مستان  خوش است

عشق به نامش می ومستی مراست