اي كاش بشكنم او

ازدست شكوه هايت گشتم اسيروخسته

قصدم دراين شدامروزتا شعرِشادي گويم

اماچه گويمت من، دست مرا كه بسته ؟!

گفتي بمن،  عزيزم ، شعري بهاري گويم

غافل شدي تو ازمن ،  آنرا كجا بجويم ؟!

اين دشتِ غم گرفته ! بي بووُخاروخاشاك!

وقتي كه گُل نباشد، پس من چه را ببويم ؟!

شعري كه غم ندارد ، پس برچه كارآيد ؟!

در مجلس عروسي هم مطربي نيايد

بيچاره گشته داماد ، وامي دگر گرفته

با وام وُپولِ قرضي فكركن ببين چه زايد

ماه عسل ؟ چگونه ؟ باجيب پاره پوره ؟

با اين همه گراني ظلمش مكن كه زوره

شيرين وُشهد وُشادي ؟ ازكاراوگذشته !

جامي كجا بنوشد ؟ انگورگشته غوره !

فريادِ ازغريبي! حاجت روا كه باشد؟

هرمرهمي كه باشددردش دوانباشد!

افسرده كنج لانه، با، نوعروسِ خانه

هرچندكه عشق آنان ازهم سوا نباشد

گرشوروُشادي خواهي دستي به جيب خودكن

اين شاعرنگون بخت يك شب حبيب خودكن

تاشعرِشاد ي گويد ، غم دردلش نرويد

كم گوازاين غم او ، يك دم نهيب خودكن

اين است حرف آخردرديست مانده دردل

نيش قلم چه داني ؟ ازدست ما شده ول !

شوروشرردراونيست همواره غم سرايد

اي كاش كه بشكنم او،مدفون كنم دراين گِل