حديث صبح فردا

بیا ای دل تو حاشا کن /حدیث صبح ِ فردا را

بیا ای مرغ شوریده / بگو این درد ِ تنها را

تو بودی ماهی و من هم / برایت مثل ِ یک دریا

بیا با موج سرگردان / بغل کن باز دریا را

غروبی تلخ و پاییزی / بشد سهم من از دنیا

غروبم را طلوعی ده / بر آورد کن تمنا را

وزان کرد باد نوروزی / به شهر و کوچه و هر جا

فقط من با خزان ماندم / تو حل کن این معما را

حدیث ِ درد ِ قلب ِ من / شده ورد همه عالم

نگاهم کن قراری ده / دوباره قلب ِ شیدا را

مرا پندی بده ای پیر / گرفتاره غم و دردم

کنم من با چه ترفندی / فراموش چشم ِ شهلا را