سر گذشت شوم قدیمی

در برگی از جنون

در دفتری پُر ِ از یادها

چون غرقه ای همیشه و  هرگاه

این سر گذشت شوم قدیمی را

با چشم های کاسه ای از خون

بر کاغذی به سرخی صد لاله نیلگون

هی بال می زنم و بال

پرواز ِ در جنون

.

زخمی است بال ِ من

هی چکه چکه خون بچکاند به خاک

                                         ای عجب!!!

نِی تن شکایتی آرد!

نِی

       خاک

                 این وطن!

.

هی بال و بال و بال

تا شهر آینه ها

تا خانه های سرد و غریب چکامه ها

تا خنده های آریتی ، گریه های داغ

تا چشم های بسته بر این چشمه ی مذاب

تا جنگلی پر ِ از حرف ِ در سکوت

تا ساحلی پر ِ از موج ِ بی جواب

.

ناگاه چشم این پرنده ی در خوف ، هم رجا

از لا به لای خونی رگهای خویش دید

یک فوج ، موج ِ خرو شان و بس سیاه

که از موج ِ آبی ِ دریاها

گویی بَرَد نشان

.

"به به عجب جماعت سرمست ِ عاشقی!!!"

گویی نشان دفتر ما را

از سی ورق پسین

خوب ارث می برد

پس گفتم : " آفرین"

.

این "آفرین" ز کنج لبم سر نزد که چشم

گرد از هزار گفت ِ کلاغان

" به به عجب جماعت سر شاریست!!!

دیدیم و صد زبان

گوئیم و گفت زان"

.

از گوشه ای دگر

صد زاغ بی سر و پای تهی درون

گشتند هم صدا

"به به عجب جماعت دلبسته ، عاشقی!!!

.

نا گاه ، همچنان که بر آن بال زخم خویش

بر تکیه گاه بلند هوای شهر

حیران و بی مسیر

هی چرخ می زدم و چرخ

با یاد چله ی تیر و کمان شعر

که از

قلب شاملو

بر دفتر سفید دلم نقش بسته بود

گفتم به صد دریغ :

"ای یاوه

           یاوه

                     یاوه

                            خلایق!

مستید و منگ ؟ یا به تظاهر

تزویر می کنید؟"

"یا آنکه دفتر تاریخی

از دست بی کفایت تان ما را

تقریر می کنید؟ "

.

من هم به صد دهان

از جنس حرفهای چو بغضی است در گلو

فریاد می زنم ای خفتگان شهر:

                 نِی بست تان خموشی و خوابی؟!

                 نِی

                          بست تان   

                                        سکوت؟!

ملهم از شعری از استاد شاملو به نام "با چشم ها"  در باره قضیه انقلاب سفید   از کتاب مرثیه های خاک ....تهران 1348