عصرِ رنج ... دُورِ جُور ...
ذوق هامان مُرده اند و .... قلب ها پژمرده اند
جسم هامان خفته اند و .... روح ها افسرده اند
زاهدان بر نان ِ چربی ...... دین شان بفروختند
عاشقان با جورَکی ..... زهر ِ شکایت خورده اند
عابدان دست از طلب برداشتند و نااُمید .......
(صدهزاران لطفِ حق را ) .... اَرزنی نشمرده اند
عالِمان .... تولیدِ علم از یادهاشان رفته است ....
بس که از جور ِ زمان ..... سَرخورده و دلمُرده اند ....
ضدِ ارزش : ارزش است و ... بی هنر : بس ارجمند
(مال اندوزی هنر دانِستِگان ) ..... فرخنده اند .....
نابسامان است اوضاع .... ما گدای حقّ ِ خویش ....
پشتِ درهای ستم ..... رنجورها ..... سَرخورده اند
رنجبر ... بی ارج و بی مُزدیم و رنجیده دلیم ........
پولِ ما را خورده اند و جانمان : افشرده اند ........
ما قلم در دست گیریم و توکل بر خدا .............
جور ِ دوران را نوشتن .... بر قلم بسپرده اند .....
گوشزد باشد که شاید .... یک تکانی .... مغزها !....
وای بس دُزدان ِ حق ..... حق را به غارت برده اند ....
گشت دور ِ سستی و عصر ِ بیابان پروری ...............
نوردردل پَروَران ...... رفتند و ..... بَذرَش بُرده اند .....
واقعیت را کناری نِه ...حقیقت را نِگر .....
گوهر ِ حق را طلب ..... باقی همه : خَرمُهره اند....
با همه بیدادِ این دوران ِ ناحق ........ طاهره !
( دوستداران ِ حقیقت ... گوی سبقت بُرده اند ) ......
پی نوشت :
حرف ِ دلمان
مگر نان است
که به دستِ این و آن است؟!
که چونان تکّه تکّه ی جان ....
بر سفره ی یَغماو یغوای قومِ مغول سان است ........
مگر خویشِشان را دل نیست ؟
مگر خودشان را زبان و قلم و
روح شان را خشت و سرشتِ آب و گِل نیست ؟؟
خدایا دریاب دُورِ جور است و
عَصرِ رنج است و
منم کوهِ درد
برآغوش ِ دیدگانم دریای شوراب گَرد
خدایا کِی می بَری ام بر کجاوه ی خاکِ سرد
به سوی تو نزدیکتر باشد زنگوله ی کاروانش را
آواز ِ خوش آوَرد .....
که گرمتر بُوَد از
این قسوتگاهِ آیینه نبرد .....................