اين شنیدستــی که بــودن بــــوز و خـــر
گـــــــــرد هم نـزد ملائـــک بـا بــشر؟
یــک حکـایت می کنــــم زان سـرنـوشت
آنــــچه را مامور خالق مــــی نوشت
چـــــــون نبــاشــد جـــای دعوا در مثــال
ایـن مثل هـم عاری است از قيل وقال
گشـــته حاضـــر آدم و ميـمــــون و خــر
بـهـر تصـميـمي بـه غـايـــت مـعتـبـر
تــــا شــــود مـعلوم عمــــر هــر کــــدام
زیـستـن را حسن تـدبـیــــری بـــــنام
گـــردهـم جمع گشـته بودن زیــن قرار
تـــا که شد مجلس بـدین سان بـرگـذار
ابــتداء خـــر شـــــــد دلالــت بـــر کـنــار
تـــا کنـنـد میـــــزان عـمرش را شمار
گفته شـدخـر را چهل سـال فرصت است
بـیش ازاین باشد برایش زحمت است
لیک خــــر ناراضی از این طـــول سال
بـــرد ایــن تــقـسیـم را زیـــر سئـــوال
گفــت عمـــــرم را کنــیـد آخـــر بـــه ده
زیـن قـرار هـر روز کـــشم مـن عربـده
غـم نـدارم گـر کـنم زیــــــن سان حـــذر
کــم كــشم حـــمـالـی از دسـت بـشر
شـد پـذیـرش حســـــن استدلال خــــــر
مثـبــت آمــد رای فـرجـامـش بــــسر
کـــرد تصـویـــب آن نـجـیــب خـــوب رو
عـمـر خـر را یـــک بـه چــهـارم بـهـر او
نـوبــت مـیـمـــون بشــــد زیـن مسئـــله
تـــا نـبـاشــد بــیـش از ایـن دل مـشغـله
گـشت فـرصــــــت بـــــوز را انــدر چهل
ثـبــت گـــردد بـــهـر عـمـر ايــن زبـل
لـیـــک میمـون کـرد دستـــش را بـلــند
بـهـر عــذر و اعـتــراض از جــا بـکند
گـفــــت ایـن عمـــریـست انـدر ارتـعـاد
مـــن نـــدارم طـاقــــت عـمـر زیــاد
عــمـر مـن را هــــم بـه ماننــــد حمــار
کــــم کـنـــیـد از مــدتـم بـا افتـخار
گـــر شـود کـمتر زنصــــــف از عمرمن
روز و شـب بـــــازي كـنـم انـدر چـمن
ایـن بــگفت و شــــــد پـذيرش ایـن کـلام
شــــد بــه ده از عـمـر بـوز بـا مرام
چـــون که شـد معـلوم وضــع آن دوتــا
نـوبــت آدم بشــــد زیـــــن مـاجــرا
گـفـت آدم را کـه دیـدی بـوز و خـــر؟
از چهـــــل کـردنـد خــود را بر حذر؟
دیدی آخر عمـــرشان شد یک به چار؟
آخــــرش هم گــشـت بر ده استــوار؟
لـیـــک بـهـــر عــزت ابـــن الـبــــشـر
بـــر تـو بـــاشـد بـیـست ســالِ پـر ثمر
مـــــا شمــا را بـهــر عـالـــی زیستــن
حسن تـضمـین می دهیـم از خــویـشتن
خـم نسازد قـــد تــو دوران بـــه هیـچ
غــم نـیــایـد بـر تــو قـد یــک هـویــچ
لـیــک تـــا بـشـنـیــد آدم ایـن شعـــار
کــــرد فـریـاد و فـغـــان بــــی شمـار
زد بـه طبل اعتـــراض, آسيمـه ســــار
هـان ! نـبـاشد عـدل وانصاف زین دیار؟
ایـــن چـه عـمـــری باشد از بهر بشـر؟
کــــــی تــوان کــاری رسـانـم بـر ثمر؟
نـیـســـت وقــتـی بـهــر دل پــرداختـن
زنــدگــی را مـــــــال و جــاه انـداخـتـن
آمــــد از وحـــی خــداونـــدی نــــدا
کـه ایـن زطـمــایـی آدم هست بــجــا
هــر چـه عـمرش را کـنی طــول و دراز
مـنـفـعـت خـــواهـد از ایـــن دار نیاز
خـصـــلـت آدم یکی طـمــایــی اسـت
آن دگــر انـبـاشـتـن دارائـی اســـــت
در پــي جـاه و مـقام هم بـی رقیـــب
چنــگ و دنـدان می زند ســازد نصیب
چـون نـگـردد قـــانـع ایـن گـــردن فـراز
بـهـتـر آیــد عـمــــر او گـــــردد دراز
آن دو سی سالی که کم شد زان دوتا
گــــــردد افـزونـتـر بـه عـمـر ایـن دوپا
ســی ز خـر، سی سال هم ،از بوزینـه
گشـت افـــــزون عـمـر بــر ایـن دیوونه
تــا کـه جـمـع آن شـود هشتـاد سال
غـــم نـدارد جـان کـند در قیـــــل وقال
لـــیک در تـسخـیــر عـمــر بــوز وخـــر
بـایــدش خـصـلـت بـمـانـد در بشـــــــر
تــــــا بـدیـن احوال بـاشد زیـستـنش
گـــل کـنـد احوال آن دو در تـــنـش
بـیـست ســـــال اولش بـی قیل وقـال
فــــارغ از نــــیـک و بــد ,لـیـل و نـهار
خـوش بـود ایــن روزگاران بـی بـدیـل
چـون نـیـاید غـم بر آن بر هیــچ سبیـل
روزگــاری چــــون گـلـستـان در بـهار
فـرصــت شــــادی و لـــذت بـی شمار
بـعـد از آن چـون سـر نـهــد بر ازدواج
مـثـل شیـران می شود رو بـــه مــزاج
چــــون شـود بـیـدار از ایـن واقـــعـه
پــیـــش رو بــیـنـد هــزاران دغــدغــه
پـشـت سـر مسدود و بر اندر حصـــار
فــرصـتـی نـایـد کـنـد زيــــن در فـــرار
گردد افـزون از قــضـــا اولاد چـــنـد
دخـــل و خــرج افزون شود بر آهمند
رفـتـه رفـتـه سـخت گــردد روزگـــار
روز و شـــب انـدر تـلاش و کــار و زار
ایـن بــود دورانـــــی از عـمـر حـــمـر
گشـتـه حـــمالی بـرایـــش مثــل خر
هــرچـه حـمالی کـند زیــــن دار تنگ
بـس نــکـو مـردی شـود نـاب وزرنـگ
چـون شـود خستـه از این کار مــدام
بــیـن پــنـجاه شـصـت بـاشد در دوام
زین اثـر گشته جوانان شاد و شنگ
وقـــت آنـسـت تــا کند کـاری قشنگ
یـا عــروس آرد و یــــا دامـــاد هــم
زیــن سـبـب تــکــلیـف او گردیده کم
بـعـد از آن در انـــــــتـظار یـک نوه
تــا كـه بـاشد سر خوش و ا هل لاوه
چون رسد بالای شصـتش سن وسال
طفلکان زود زود دهنش مشت ومال
چـون بـگـردنـد در بــــرش با اشتیـاق
زود مـسـتـولــی شــود یــک اتـفــاق
نــا خــــــــداگـاه خـصـلـتی از بـوزیـنـه
مـثـل بــــوز بــخ بــخ کـنـد بـا نـاز دونه
دلـقــــکی بــاشـد تـمـام از جنـس بوز
شـادو سـرخوش با ادا در فک و پـوز
ایـــن مــبــــــارک ســـال هـای آخـــری
خـصــلـت مــیمـون شــده بر او جلی
بــاش تــــــــا اقـبـال بـخـتـت بــر دمـد
زیــن مـثـل بــرق ازمــلاجــت بـرجـهـد
سلامممم
به به چه زیبابه نظم کشیدید این حکایت رو
احسنت