جا مانده

در شبم من ماه را گم کرده ام
خسته ام هر دم تجسم کرده ام

وقت خلوت با دلم شرمنده ام
بس که در ظاهر تبسم کرده ام

روز ها آرام لیکن در شبم
مرده ام چون بس تلاطم کرده ام

کاش میشد اصل خود می یافتم
من ره هفت آسمان گم کرده ام

من مگر بودم که نزدیکش شدم؟!
گر نگاهی هم به گندم کرده ام!

وای از دل زخم شد از هر حریف
من که عمری ترک مردم کرده ام

چشم تر خشکاند شعر و چشمه را
با همین خاکم تیمم کرده ام...