سرخی جام

باید از دست دلت دست دلم را بکشی

باید انگار نفس تازه کنی

بروی گوشهٔ میخانه کمی بنشینی

قبل از آنکه بزنی زردی لب بر لب سرخ می ناب

کمی اندیشه کنی

نهراسی ز سکوت شب و عشقی چو سراب.

عشق باید که هم آغوش دل حسرت نابت باشد.

غربتش را بچشی.

آشنا باشی و دوست

بعد آهی که بدون دعوت

از دلت میاید

به تماشا بنشینیّ و ببینی

که رفیق تو کجاست

دیگر انگار شرابت نشود مونس کار

دیگر انگار خودت جام شرابی

تلخی ات بیشتر از درد شراب است

راه برگشت خراب است

آری آری به لب عشق پیام است

مکن اندیشه ز نیک و بد فردا

چو دلت عاشق زار است.

سرخی جام چو دیدی

به خیالت که گلاب است

لیکن ای جان جهان

 دوش تو را گفتمت این زردیت از سرخی جام است

میزنی باز لبت را به لب جام

نبینی تو دگر روی دل آرام

غزل های تو انگار همه خواب محال است

بنازم که تو را همت فرهاد مثال است

بزاری طلب وعدهٔ دیگر کنی از ساقی مستان

بجز از دلق نداری و هوس با می رنگین

دیدنی تر عجبِ بوالهوسان است

و چه حالی است تو را لحظهٔ آخر

که نبینی که بدستت ز شراب و می ناب است