لات نالوتی...

لات نالوتی تنم زخمی چاقوهای توست

زخمی وقت نوازش .... از النگوهای توست

بوسه هایم بیشتر روی لبانت می نشست

مثل زنبوری که دائم روی کندو های توست

کاش حسم فصل " پاییز" این غزل را گفته بود...

دست های قافیه دلتنگ " گردو " های توست

مثل طفلی می پرم پشت حصار چادرت

زیر این پیراهنت باغی ز لیمو های توست

شانس آوردی که امشب " نئشه " هستم .... می پرد

ترسم از " ترشی " بیش از حد آلوهای توست

مردم از داغ دو چشمانت که " دنیای" من است

روح من در " برزخی " در " بین ابروهای " توست

بعد ازین برزخ کمی بالاتر از ابروی تو

" محشری " آشفته از حیرانی " موهای " توست

تاری از "موی سپیدت " مانده در بین " سپاه "

این " سپید اندام غم" " سردار " گیسوهای توست

دسته دسته گیس تان با هر نسیمی رفته است

این مترسک شاهد کوچ پرستوهای توست

دفترم با واژه ی تلخ " خیانت " بسته شد

چون خبر آمد " رقیب م بین بازوهای توست "