فاتح میخانه

مــا  که  پیمـــانه نشین  رخ  جـــانــانه  شدیم
فاتح کافــــر ییِ  عرصــــه ی  میـــخانه  شدیـم
کس نـــدیدیــــم  به حسن  رخ او در دو جــهان
نرگسش در نـــظر افتاد کـــه  مســـتانه شدیم
که چنین در طلبش بـی سـر و سامانه شدیم
هر سـحر عـــــطر نسیمی ز ســر کوی عــــطا
راز رمــــزی بگشــوده است کـــه رندانه شدیم
به سر زلــف سیاهــی دو سه پیـــمان بستیم
بندی زلف کـــج و کــــشته ی پیـــــمانه شدیم
بس بدیدیــم و ندیدیـــم در ایـــــن وادی عشق 
عـــــاقـــلی در صــف عشّاق که دیــوانه شدیم
در برش خال و خطّ و لعل لب و نــــرگس چشم
دیده ایم این همه را، کـــز همه بیــگانه شدیم         

                                                                                                                                                         ( مظفر جوینی، " ترنم وصال به سرجشمه ی کمال- دفتر پنجم"، نشر جهانکده.)