شعري از جناب آقاي صفاريان

عشقت كه به جانِ طاقتم افتاد ست           ذرات وجودم همه در فرياد ست

راهيست ز سوزِ عشق تا سازِ جنون         آتش كه به سر فتاد، دل بر باد ست 

فرياد از آن لحظه كه چشمان ترت             راز شبِ باران زده ام سر داده ست

هرگز نروي اي مهِ شيرين از ياد               از حزنِ فراقت همه تن فرهاد ست

ديدار دوباره يا غمِ دور و دراز؟                   يلداي فغان يا سحرِ ميعاد ست؟