(1)
مـــــژده این بـــود ز خورشیــــد ، بهار گل سرخ
می رســــد قافلــــه ی مشـــک تبــار گل سرخ
خـــانــــه ی دل ز غبــــار شب حرمــان بـزدای
که شفق هدیـــه ی پاکی است ز یار گل سرخ
دیشب از غنچـه شنیـــدم کـه بــه هنگام سحر
سفـــــر آغــــاز کنــــد یکّـــه ســــوار گل سرخ
شهــــر من رشک بهـــار است ازانفاس نسیم
این دیـــاری است که نامنــــد دیـــار گل سرخ
هرشهیدی گل سرخیست که افتاده بـه خاک
بــــا گل اشــــک بشوییـــــد مــــزار گل سرخ
غــــزل فتـــــح بیاریــــد ز گنجینـــــــه ی طبع
تــــا بسازیـــــم سحــــرگاه نثـــــار گل سرخ.
(2)
غـــزل نــــور بخوانیــــد بــــــه نــام گل سرخ
کـــــه رسیـــــد از طرف بـاغ پیــــام گل سرخ
ساکنــــان حـــرم عشـــق بــــه ترحیب بهار
شبنــــــم فتــــح بنوشیـــــد ز جام گل سرخ
سحـــر از ناصیـــه ی روشن خورشید چکید
قطره هـــای عــرق نــــور به کام گل سرخ
هلـــه خیزید که از جلـــوه ی محتوم نسیم
گل کند در همـــه ی شهـــر کلام گل سرخ
ما بـــه خوابیـــم و نداریم خبر کز دل شب
مــــژده دادنــــد ازآغـــاز قیــــام گل سرخ
به نمــــاز سحـــر عشـــــق همه بلبلکان
اقتـــــــدا کرده از ایمان به امـام گل سرخ
در سحر خیز که همراه سحرخیزان است
غـــــزل شبنـم رخشان و سلام گل سرخ.