عیــــــد آمـــد و سخــــــت در هراسم
چـــون ســــال گذشتـــــه بی لباسم
خیّــــاط محــــل ندوخــــــت رختــــی
انــــــدازه ی هیکـــــــــل قنـــــــاسم
در چنبـــــــر مشکـــلات خـــــــم شد
یکــدفعـــــه کمــــــر شبیـــــه داسم
چـــون مبـــــل شکستــــه پایه و تاج
افتــــاده بـــــه گوشــــــه ی تراسم
از بیــــــــــم هجـــــوم میهمـــانــــان
در خــانـــــه ی مــــــــــادری پلاسم
عیـــــدی ندهـــــــم به خویش حتی
امســــــال شدیــــدا آس و پــــاسم
شایــــــد بدهـــــم بـــــه قدر کاهی
کوهــی بــــــــــود ار ز اسکنــــاسم
همراه شپش ســـــــه قاپ انداخت
در جیـــب تهــــی ز پــو ل ، ساسم
شمعی بـــــه مسیر زندگی نیست
جـــز کلّــــــه ی تابـــــدار و طاسم
در مــدرســـه هـــــــای بـــزبیاری
عمری است کـــــه مبصـر کلاسم
بـــــودم ز خواص و دهـر پنداشت
نـــامــــرد ، کــــــم از عوام ناسم
بس مشــــت و لگـــد حوالتم داد
هنگـــام تشکّـــــــر و سپـــــاسم
دائـــــم پــــدر مـــــــــــرا در آورد
می گفت کـــــه من هنرشناسم
پنداشـــت منــــم چغنــــدر قنــد
افشـــرد و کشید هـی ملاسم...
از بــــــــام تخیّــــلات کشکــــی
افتـــــادم و پــــرت شد حواسم
زان روست که در حیاط هستی
یک سقف همیشه بی اساسم
شعــــرم اگر آبکــــــــی اگر نغز
«شاطر» همه بوده برگ آسم.