گسل پلک....

چون سکوتی که به یک ولوله ای می شکند شکوه کم کن که دلم با گله ای می شکند پلک آهسته بزن خانه ی خشتی دلم گاه با لرزه ی هر زلزله ای می شکند مرد را داغ برادر شکند اما من کمرم داغ چنین راحله ای می شکند بعد آن هل هله های شب تو با دگران هر کجا می شنوم هل هله ای می شکند گل روییده به راهی است دلم رهگذران هر سحر زیر سم قافله ای می شکند آه... نقاشی دل بر ورق خاطره ها عاقبت لای ورق باطله ای می شکند