پنجـــاه و هفــــت سالــــه شــــدم اما
در باطنــــم چـــــــو پیــــر نـــــودساله
پــــرواز را بـــــه یــــــــاد نمـــــی آرم
چــــون کـرکـــس اسیــــر نـــودساله
از جــــور چـــــرخ شـــــد عضلاتم آب
یعنــــــی شـــدم خمیــــــر نودساله
آنسان «رس» م کشید زمان کامروز
ماننــــده ام بــه «زیــــــر» نودساله
دیشب بـــه کوچـه پیــرزنــــی دیدم
او بــــــود ؛ گلحـــریـــــر نـــودساله
پت پت کنــــان مــداهنـه اش کردم
کــای دختــــر صغیـــــر نـــودساله
ای یـــــادبــــــود عشـق جوانیهام
وی مـــاه کـــم نظیـــر نـــودساله
عشقی که بــــود در دل مــا آتش
شــد مثــل زمهــریـر نـــــودساله
آخـر بـــه وصــل هم نرسیدیم آه
بــابــات داد گیـــــــر نـــــودساله
چــل سال پیــــش نامه تورادادم
در اول مسیـــــر نـــــودســـــاله
گفتم که صبرکن دوسه روزی چند
بل میـــرد آن کبیــــر نــــودساله
(بــابـــاش بـــود در نظــرم یعنی
آن پیــــــــر سختگیـــر نودساله)
او مرد و برد شوق من و دختش
در گـــور ســردسیــــر نودساله
ماندیم مــا جـــدا و جــدا ماندیم
ایـــن سالهای دیــــــر نودساله
گفتم عجوزه را به تبسّــم:هان
ای مرگ را سفیــــــر نودساله
رو صبر کن که نامه ی بعدی را
امضــــا کنم حقیــــر نودساله
گر من ندادمت به توخواهد داد
امّید حـــق نبیـــــر نـــودساله
آنگاه می رسیم به هم مسرور
اینجا اگـــر نصیب نشد در گور!