باشد، برو! ای شرجی چشمانت ، اهوازی

باشد برو ! ای شرجی چشمانت ، اهوازی
هر چند میدانم ، به این زودی نمی بازی

باشد برو ، دنیای ما با هم تفاوت داشت
هر قدر من تلخم ، تو روح افزا و طنازی

آینده را دارم تصور میکنم ، بی تو :
من شعر میسازم ، تو داری خانه می سازی

آنقدر زیبایی که با زیبایی ات یک روز
آخر مرا از چشم این مردم ، می اندازی

تبعیض بین عاشقانت ، نازنین تا کی ؟
با دیگران خوش عهدی و ، با قلب من ، بازی ؟

باشد ، برو ! اما خدایی هم گمانم هست
من از تو ناراحت ، خدا هم از تو ناراضی

همین !