رقص باران

فروزان شد شب تارم چو خواندم شعر شهبازی
چنان سرمست و شیدایم که از خود گشته ام راضی
بدون پنجره شعرش چقدر ممهور تایید است
جسارت می کنم گویا که هم دزد است و هم قاضی
سکوت ان همدم دیرین بری شد از برم شیرین
زبس ان واژه های ناب دلم بردند به غمازی
حسادت می کنم جایی که باید غبطه می خوردم
نکرده رقص باران هم به این اندازه طنازی
زبس چون عالم خردی شدم مجذوب بی تردید
از این پس با شما هستم رفیق راه و هم بازی
خودم را سرزنش کردم شما بر ما ببخشایید
اگر آزرده ایداز من از این کابوس لفاظی