آبی را که بر تن اتاق می کنی

آبی را که بر تن اتاق می کنی

دریا را به اتاق می آوری

و تو همان ماهی کوچکی می شوی

که آسان سُر می خورد

بر صخره های مرجانی

 رها می شد

در نوازش توتیای دریایی

یک دریای خالی

 و بستر دریا که نفس می کشید

هزاران حباب زیبا و تو خالی

که نمی ترکید

نمی خشکید

نه هشت پایی

 نه حتی کوسه ای

 خورشید هم از این زیر

همان شعله شمع لرزان دوست داشتنی

نه سرمایی

نه فریاد و بلوایی

چه زیبا..چه رویایی