بال و پرم را شکسته اند ...

شوقی بده که بال و پرم را شکسته اند

پاهای لَنگِ در به درم را شکسته اند

رفتی تمامِ مردم این شهر بعدِ تو
با سنگ نیش و طعنه سرم را شکسته اند

رحمی نبود در دلِ این بی مروّتان
حتی حریمِ دور و برم را شکسته اند

میترسم از نگاه پریشان به پشتِ سر
یک کوه خاطره کمرم را شکسته اند

آتش بزن مرا که به دردت نمیخورم
چون شاخه های بی ثمرم را شکسته اند

یاد تو را به خلوت خود راه میدهم
چون بغض های تازه ترم را شکسته اند

آه از صدای هق هقِ من در فراقِ تو
آری سکوتِ مختصرم را شکسته اند