نیک سرشت

نیک سرشت

نه دلم راست جز از هجر تو پروای دگر

نه مرا غیر وصال تو تمنّای دگر

از تو گر نیش جفا آید و گر نوش وفا

من نه آنم که دهم دل بدلارای دگر

چشم من جان تو یک روزن امّید ندید

منتظر هر چه نشستم پی فردای دگر

کشتی ایدوست  به یک غمزه مستانه مرا

زنده ام کن ز کرم باز به ایمای دگر

منم آن عاشق جانباز، که هرگز نگشود

چشم دل از مه روی تو به سیمای دگر

نروم از سر کوی تو بهر حال که نیست

غیر از این بارگهم ملجاء و ما وای دگر

دل و دین با سر گیسوی تو سودا کردم

 این سیه روز ندارد سر سودای دگر

همچو یوسف نشود یافت یکی نیک سرشت

ورنه زاندازه فزونست زلیخای دگر

وعده وصل بفردا  فِکند آن مه و نیست

عمر امروز مرا مهلت فردای دگر

سخن عشقِ روانبخش ز ( دلبر ) بشنو

ترسَمَت نشنوی این لحن خوش از نای دگر