اندر حکایت زبان

خداوندا رسد روزی، که این انسان بی مقدار

نگه  دارد زبانش را،  همیشه  موقع  گفتار

تویی که فن گفتن را،،نمی دانی، چرا گویی؟

زبانت را نگهدار ای،اسیر گفته و کردار

ز هربحثی که پیش آید،توگویی شیوه درمان

نمی دانم چه ها باشد،تو را در گوشه پندار

به فن طب طبیبی تو،به مذهب حجه الاسلام

به دیگر روز هم بینی،شُدستی مُفلس و بیکار

بیا  جانا تو گوشی  ده ، به  اندرز  بزرگانت

زبانت را به بند آور،نگویندت تو را بی عار

همیشه از خدا خواهم،تو را در اوج بینم من

ولیکن  نازنین  من، تو هستی  آدمی  بیمار

برو اندر پی درمان،که شاید به شود روزت

دوای درد تو جانا، بزرگان را تو  کن دیدار

ز دست آریا روزی،نبینم شکوه گر گردی

خدا داند که یارست او،برایت بهترین دلدار