به لب خندان ولي در دل اسيري
به سالت كم ولي در چهره پيري
همان خنده كليد ره گشايي است
وليكن اخم آن راه جدايي است
هر آن گه از بلا آزرده گشتي
دلت را پر بده در كوه و دشتي
فرو رفتن درون حصرت و غم
كند روزي برايت اندك و كم
چرا سنگش به سينه ميزني تو
چرا دائم دچار ماتمي تو
مگر از غم نصيبي برده بودي
مگر از ميوه اش تو خورده بودي
وليكن شادي اندر زندگاني
شود سرمايه اي تا در نماني
كند اين شادي عزمت را دو چندان
شوي دائم به جاي غم تو خندان
شود صدها فرشته بنده تو
شود دل ها اسير خنده تو
از اين جا راه تو هموار گشته
از اين شادي دلت بيدار گشته
بلي اين شاديت مشكل گشايي است
بلي اين راه ، آن راه خدايي است
پس اين شادي همان تك راز بوده
در رحمت به سويت باز بوده

*****************************************

آمد و با خود تبسم آفريد
مهر و خنده بين مردم آفريد
گه گداداري جاهل و گاهي خجل
گه گداري سست و گه گاهي زبل
كار بازي را خودش آغاز كرد
راهي از عشق و محبت باز كرد
بازيش در نزد مردم ماه بود
پشت اين خنده هزاران آه بود
او خدا را با دلش حس كرده بود
با عصايش گرم مجلس كرده بود
هيچ كس از سر او آگه نبود
او خودش خورشيد و ديگر مه نبود
با انرژي راه را هموار كرد
رفت و آمد را ز غم دشوار كرد
در نگاهش حرفها پنهان نبود
او به سر دل دگر حيران نبود