شکنج

آرامشی از نسل تو می خواهم

سُرنا کِشِ عروسیِ ی از ما بهترانِ پلک آسای !

کِل بزن ای گور ،

به پای کوبی ی نو افراشتگان قبیله ای که

آوندهایشان

بر بندهای اذانی بی موقع ،

خشکیده می شوند .

وبه خواهش  نو عروس کج پندار ،

به زفاف دیده می بندند .

نو افراشتگان اسیری که

پشت لبانشان

سبز ناگشته

پنجه ی خشمی

به گلوگاه لطیفشان

گلواژه هایشان را گلگون می سازد .

و ما ،

آسوده بر کوسن طلائی ی لالا

نرد عشق می بازیم  ...

...

آرامشی ،

سرنائی ،

کِلی ...