تیمار

به نام خنجران آهیخته ای که

آشتی کرده با غلاف ،

بر سینه ی دیوار

آرامیده اند .

و چنان پروا ناکرده از کشتار ،

به صبری لابد انگا شته ،

که آیا

با تلنگر دردی  ،

باید آیا

پاره ی پیکره ی جسمی دریده شود؟

و مغموم و سربزیر ،

پک غلیظی ازدردهای گرسنه ی

آشتی ،

در ریه های خسته ی

 عامی گونه ای

دوید ...

چرا که

خنجرانی

هنوز

با پیوندی از ترنم

 همآسائی با غلاف ،

بوسه نداده اند .

ومن تاتو ،

تا همآسائی ،

تا راحت دل از دریده شدن ...

می مانم .