برای سجاد کهنسال

ای درد مهلتی بده سجاد می رود

یک  سرو مبتلا ، شده آزاد می رود

یک سو قلم به سوی دگر شعر دلبری

با شاعری به قامت شمشاد می رود

شیرین بخواب چون دگر از شهر شاعران

گوئی صدای تیشه فرهاد می رود

ای دوست می روی و عجب بی گلایه ای

در درس معرفت گله از یاد می رود

از هر چه بگذرم به صفایش که می رسم

آرام جان من همه بر باد می رود

من مانده ام که خانه بخت صنوبران

نادیده رنگ شادی و داماد می رود

در شعر من کجا سخن از غصه بود وای

بغضی شکست فرصت امداد می رود