خُردوُ صغیرم

گفتم به تو حامد که من آن مردفقیرم

دیوانه ی این شهرم وافسرده وپیرم

رحمی تو نکردی به منِ زاروپریشان

من حاجت دیرینه ی خودازکه بگیرم

 دنیاکه سراسرشده بی مهری وافسوس

بیچاره منِ غم زده هستم که اسیرم

همراه تو خاموش وُ ندارد خبرازتو

ازدست توحامدکه دگرخوردوخمیرم

گفتی شده ام من یل پرواری این دیر

چون گربه ی میخانه شدم من نگوشیرم

ازدست تووُ یزدی وُ البرزوُ محمد

درمانده وُ آواره شدم چونکه سجیرم

درجمع شب افروزوُمنوچهری وُفکری

بیگانه شدم تا زغم وغصه بمیرم

فکری چه بدا ند دلِ پردردوُ پریشان

همچون گل خشکیده شدم نی چوعبیرم

درمحفل جانانه نگویم سخنی بیش

دانم که دراین خانه منم خُردوُصغیرم

s@rv