بی سر!

این جلگه که

سال هاست با آبرفت بیگانه

سحابش سراسیمه و بی سایه

سروهایش سر افکنده

جویبارانش نوازش را

از سنگریزه های سرشکسته

از سر ؛ باز می کنند ،

به کدام سرایش سرمست

و از سرزنش سمی کدام سگالش

سیراب است که

به این سان سراسر سر بر می آورد ؟!

×××

گلی که از ساقه می گریزد

تا دامان بردباری خویش بر باد بیاویزد

ازجاده های بغرنج افکار بگذرد 

تا بر بستر دل ها دست یابد،

بداند، بهایش به بخشش پرچم و

بوی گلبرگش نیست!

پ.ن.

کدام زمزمه ی زلال زاویه ی دستانم را

باز می گشاید تا

باز کند راز سوزش دلم ؟!

نوشته :

شیلا چابلی 92/بهار