یک بغل دغدغه ی نابالغ
مانده درکیسه ی مردانه گی ام !
ودراین حجم پلاسیده ی شب
واژه هاروییده
تا سیه پوش کنددفترپوسیده ی من !
بانیش قلمی فرسوده
به تصویرکشدنغمه ی آلوده به درد
که ازطعم گس وهم وُهراس
باغصه هم آغوش شده
منِ سودا زده بنگرکه چه مرحم دارم !
با این قلم رسوایی!!
اودگرنیست ، شمع ره من
چونکه بادوزو کلک
تلخ تعبیرکندفال چروکیده ی من!
کاش میشدکوله بارش بردوش
نعل برخانه ی اغیار زند
**++**++**
دیوانگی هم بارسنگین کرده دوش ما
دیگر ربوده عقل بی معنا وهوش ما
آبستنیم زین فکرهای پوچ وبی معنا !
رفته دگر حال وهوا،جوش وُخروشِ ما
آشفتگی ها ازشب وُ دنیای خودداریم
تا بوق سگ با دلهره، با ناله بیداریم
بازیچه ی دستانِ پردوزوکلک گشتیم
دلقک شدیم درکوچه های غم گرفتاریم
ماتشنه ی یک زره عشق وعاشقی هستیم
گاهی نشستیم دل به لولای ضریح بستیم
شاید که آید دستی ازغیب وُمرادی پس
بگشاید این دروازه راازدردوغم جستیم
اما همیشه عا بران برما نظر کردند
بی عشق واحساس از کنارما گذر کردند
ماندیم میانِ کوچه های تنگ وُدلتنگی
شایدکه سمِ مهلکی گشتیم ! حذر کردند!!
s@rv