من مسافري از درد هاي جنوبم.

نمي دانم
درهجوم کدامین دقیقه ی نحس
دلتنگی هایم را؛
سکر سکوت شب های پُر ستاره ی جنوب را
ودفتری از شرجی ترین دردهای هیوا را
در کدامین پسین اندوه
جا گذاشته ام.
آهای اهالی درد!
مرا میان دلتنگی هایتان
وذکر سپید پنج شنبه های انتظار
جا بدهید.
باور کنید؛
هرگز!!!
ساده از کنار هیچ واژه ای نگذشته ام.
پیاله؛پیاله درد نوشیدم وُ
اندوهم را هاشور زده ام.
من مسافری از دردهای جنوبم
که هیچگاه ترسم را
کتمان نکرده ام.
می دانم؛
سفری در پیش است.
امّا!!!
نشانی ام را
گم کرده ام.
باورم کنید!!!
تا شاید؛
دوباره در خواب هایتان
متولد شوم.

سروده شده در: شهــــــــــــرکرد
چهارشنبه ۷/۷/۸۹ ساعت:۱۷:۱۷دقیقه ی عصر