سکوت کن تا پرواز پروانه ها رسد به گوش
شک نکن ، بنویس ، من همیشه راست گفته ام
از این مسیر پر پیچ و خم نترس
از رمز و رموز و رشک ، از بداهه گو ،بشنو که راست گفته ام
باید به خنده خو کنی، ما گریه های خود به باد داده ایم
از ما نترس بیش از این، بیا، کو آن اشاره ها ، که یاد داده ایم
شاید ز آیه های ما دلی خبر شده ، کمتر به سمت ما بیا تو بعد از این
از لایه های فهم کن یکی یکی گذر که ما ، شیداتر از تو را مراد داده ایم
امشب بس است ، بیش از این ، سر کلاف گم مکن
از های و هوی غم مترس و خوابهای خوش ببین
دردی که چاره اش به دست ماست ، خود دوا کنیم
تفسیر و وصف حال ما نه کار توست ، مه جبین
عاجزانه تقاضای نقد دارم عزیزان
که این ابیات کلامیست که با گوش جان میشنوم وهمان لحظه بی هیچ قید و بندی مینویسم
و معملأ با حالتی خلصه وار همراه است
این اولین بارست که این گونه ابیات را با دیگران به اشتراک میگزارم
از این که قضاوتم نمیکنید سپاسگزارم
دلنوشته ای زیباست