سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری



عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

شنبه 3 آذر 1403
    22 جمادى الأولى 1446
      Saturday 23 Nov 2024
        مقام معظم رهبری سید علی خامنه ای و انقلاب مردمی و جمهوری اسلامی ایران خط قرمز ماست. اری اینجا سایت ادبی شعرناب است مقدمتان گلباران..

        شنبه ۳ آذر

        کفر یا ناله

        شعری از

        مسعود مرهونی

        از دفتر کشف خدا نوع شعر دلنوشته

        ارسال شده در تاریخ چهارشنبه ۱۵ خرداد ۱۳۹۲ ۲۳:۴۷ شماره ثبت ۱۳۲۹۶
          بازدید : ۸۱۸   |    نظرات : ۲۶

        رنگ شــعــر
        رنگ زمینه
        دفاتر شعر مسعود مرهونی

        صدای گریه می آید هوا تاریک غمبار است
         
        سکوت شب با خش خش برگی به روی جاده همراه است
         
        هوا سرد است هوا سرد است
         
        به دنبال همین گریه صدای ناله می آید
         
        چقدر این ناله غمگین است
         
        که سوزش از نوای نی چه گیراتر 
         
        خداوندا صدای ناله و گریه از آن ویرانه می آید
         
         
        چه کس یارای پیکار با این هوای سرد را دارد 
         
        هوا سرد است هوا سرد است
         
        اشک و نعره ی این آسمان هم بهر دلتنگی در راه است
         
        به دنبال صدا رفتم تا که بینم کیست 
         
        خداوندا چه می بینم ، این دیگر چیست
         
        مردی کودکی بی جان در دستان خود دارد 
         
        در آغوشش می فشارد             اشک می ریزد
         
        لبان کودک از سرما خشکیده ست
         
        و من فریاد را سر داده و گفتم
         
        توای  بی دین ، خدا نشناس کافر 
         
        کمی بر چهره ی آن کودک معصوم بنگر
         
        سرش  بالا گرفت و من را بدید 
         
        با نگاهی پر از معنی به من خندید
         
        گفت برو ای جوانک خدایی نیست 
         
        این حال مرا که می بینی از بی کسی ست
         
        برو اگر خدایی داری به او بگو
         
        آن روز که می خواستمش کجا بود ؟
         
        حالا بنده اش را فرستاده بهر گفتگو
         
        آن روز که کودکم ز درد به خود می پیچید
         
        یاری رسان که نبود هیچ ، عزرائیل را فرستاد و نسخه اش را پیچید
         
        نمی بخشم خدایت را          نمی بخشم من او را
         
        نمی بخشم عزرائیل را             نمی بخشم من او را
         
        به او گفتم جانم را بگیر به جای او 
         
        لبخند تلخی زد و گفت برو ای بنده ی هرزگو
         
        حالا که ناله ام در این ویرانه شنیده ای می گویی
         
        برو ای کافر بی دین بی آبرو
         
        آری آمده ام به این ویرانه تا که خاک کنم جگر گوشه ام را
         
        صدای من را که نشنید تو بگویش خدایا چرا ؟
         
        خداوندا چه کردی ؟ چه کردی با بنده ات اینگونه می گوید
         
        خدایی نیست من تنهایم در این ظلمت سرا
         
        ۰
        اشتراک گذاری این شعر

        نقدها و نظرات
        تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.


        (متن های کوتاه و غیر مرتبط با نقد، با صلاحدید مدیران حذف خواهند شد)
        ارسال پیام خصوصی

        نقد و آموزش

        نظرات

        مشاعره

        میر حسین سعیدی

        شرابی پر است از صواب سرودی گوارا و ناب ااا مرامت همه حُسن خُلق و پاداش تو صد ثواب
        نادر امینی (امین)

        یکی از بزرگان اهل شعر درودی فرستاد برمن از روی مهر نبودم لایق حمو ثنای بندگان بباشم حقیری زشرمندگان سرودم تا که سنجم عهد خویش به اشک یتیمان پای افتاده پیش نه من آن نیک سرشتم در این روزگار ولی من کجا وسعدی روشن فکار کنون من درودی فرستم مریم که عادل بود کنیه اش چو عادل هماره بود با همه بنیه اش
        مدینه ولی زاده جوشقان

        تو ای آن که در قلب و روح منی اا خداوند حکمت خدای غنی اا به اطراف خود هم نگاهی بکن اا بتابان بر این سر زمین روشنی مدینه ولی زاده ی
        مریم عادلی

        درود برشما شاعر نیک سرشتتتت کاش دنیااز فکرتان مینوشت
        نادر امینی (امین)

        مرده آن است که نامش به نکویی نبرند ورنه هرمرد تبهکار به جهان زنده بود لیک مرد فداکار فلکی زنده کند دست دردست فقیران دهد و خرج یتیمان بکند این چنین که رسم خردی درجهان زنده بود پیش یزدان همه از فقر وغنیآن برازنده بود نه ستم بیند و نه ستمکار بود عاقبت در پی عقبی رود پا زدنیا بکشد

        کاربران اشتراک دار

        کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
        استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
        5