جبر عشق

یک خانه ی خیالی درگیر وهم بسیار
باران به روی شیشه رگبار پشت رگبار

صد ساعت شنی پُر ،از خالی ِخیالت
بی تاب گریه می کرد اندوه تلخ شنزار

هر تیک تاک ساعت تا عمق شعر می رفت
این ها نبودن توست با پُتک های تکرار

در چرخشی درون سرگیجه های مستی
رنگ سفید یک کت روی سیاه شلوار

دستی پر از توهم در لای گیسوانم
بغضی شکسته انگار در چشم های تبدار

در پوچی میان هیچ و هنوز و هرگز
جبری که عشق دارد اجبار ضرب اجبار

تقسیم می شدم من مابین یک دو راهی
دود است زندگی بر لب های سرخ سیگار

یک خودکشی ساده ...یک زن و یک جنایت
یک مرد در سکانسی در انتهای اخبار !

فرناز فرید