زخم رخسار

مرا دانی چرا زخم است رخسار؟
فلک سیلی زده است و جاش مانده
به زیر مدرک بخت نگونم
خدا مهری زده، امضاش مانده
تلف شد هرچه بود اقبال و فرصت
به جاشان حسرت و ای کاش مانده
ندارم وقت جبران هم، گمانم
از عمرم دیگر آخرهاش مانده
من آن فرهاد شیرین عقل بودم
که از شیرین فقط حلواش مانده
پریده است آنچنان سار از درختم
که تنها آش پشت پاش مانده
منم مجنون که بهتر شد به دارو
ولیکن حسرت لیلاش مانده
مداوا کی شود این زخم کهنه
که گویی استخوانی لاش مانده