درشب يخ زده و سردزمستان.. گوشه اي تاريك و پنهان..
پشت نرده هاي ايوان.. مست و بي جان،
خسته از قهرتو غمگين وپريشان..
رو به سوي روشنه پنجره ات، لرزان نشستم!
خيره در ياد تو و هر مه بازآمده از دم! هردو چشمم داغه از باران شبنم..!
ازغمه قهر تو ميسوزد نگاهم!
از غمه عشقي كه افتاده به جانم!
با صدايي تلخه از طعم شرابم.. زير لب ميخوانم اين غم:
زندگي گشته عذابم.. ازتو اين حال خرابم..
پس چرا عشقم نمي گيري سراغم؟!..
از همان دم كه بريدي از من عاشق وشيدا.. هرشبم شد شب يلدا..!
دل بريده از خود و از همه دنيا؛
مي نشينم كنج ايوان تك وتنها.. تا سحر تا صبحه فردا..
هر شبم اين شده رويا: كه خدايا: ببار از آسمانت برف زيبا،
تاكه شايد .. او بيايد.. پشت شيشه در تماشا..!!
وتو اما.. غافل از حال من و اين سوز سرما..!
كنج تختي در اتاقت؛ گرم وآرام، نشستي ! پرده ها كشيده و پنجره بستي!!
بيتفاوت به دل عاشق كه با ناز شكستي غافل از چشمي كه در قهرتو مي بارد به مستي
تونمي داني كه درعالم هستي؛
جزخدا تو را پرستم..
بخدائي كه پرستي..!!!