هر چه بادا باد

شمیم ناب حضورت نمی رود از یاد
نمانده تاب فراقم کجا رسد فریاد
نه هوش ماند و نه مستی در این کشاکش گنگ
ببین تو نام و نشانی که داده ام بر باد
چه گویمت ز جهانی که بی تو بی معناست
از این چنین و چنانم در این غریب آباد
خوش است صید تو بودن رمیدن از تو خطاست
کجا توان گریز است چون تویی صیاد
به نغمه های شبانه به غمزه ای شیرین
منم که کوه تراشم به تیشه فرهاد
به جز خمار نگاهت طواف می نکنم
مرا نه وقت هراس است، هر چه بادا باد

الف_سکوت